De eerste persoon die de naam ‘Vecht’ koos op 18 januari 1913 was Mozes Heijman (Ommen, 26.9.1762 – 17.11.1830). Dit gebeurde in de tijd van Napoleon, die elke burger onder Franse bezetting verplichtte om een familienaam te kiezen. Mozes Heijman Vecht trouwde met Vrouwtje Godfried Isaac (1783 – 1858). Een van hun kinderen was Heijman Vecht (Ommen, 16.2.1813 – Elburg, 28.3.1892). Heijman trouwde in Elburg op 14 augustus 1847 met Jette of Jetta Bendix (Ahaus, Duitsland, 18.12.1822 – 19.10.1882). Ze kregen 11 kinderen, die allen in Elburg geboren werden tussen 1848 en 1867.

Drie van hun zonen waren:
Jacob Vecht (Elburg, 12.1.1858 – Sobibor, 16.4.1943), getrouwd met Bertha Weyl.
Abraham Vecht (Elburg, 24.6.1865 – Zuid-Afrika, Pretoria, sterfdatum onbekend)
David Vecht (Elburg, 30.5.1867 – Ambarawa, Indonesië, 25.1.1945)

De kinderen van Jacob Vecht en Bertha Weyl waren:

Vlnr: Selina, Rosa, Henriëtte Helena, Charles en Helena Vecht anno 1900 Bron: Anneke Fontijn-Bendiks

Abraham Vecht leeft sinds 2 maart 1892 in Sneek, maar hij emigreerde naar Zuid-Afrika (Pretoria, Transvaal) op 3 januari 1899. Daar woonde hij de rest van zijn leven.

David Vecht was mijn-ingenieur. Toen hij 20 jaar was, vertrok hij naar Zuid-Afrika, waar hij in de Boeren Oorlog heeft gevochten, samen met zijn broer Abraham. Abraham promoveerde in die oorlog zelfs tot generaal. Na de oorlog werd David Vecht gevangen genomen op het eiland St. Helena en werd hem toen verboden om ooit nog in Zuid-Afrika te wonen. Hij ontving een financiële tegemoetkoming. Mogelijk vertrok hij naar Celebes nadat hij bevrijd was uit de gevangenis en is hij naar goud gaan zoeken. Hij kocht een rubber-plantage in Borneo. Op het geboortebewijs van zijn zoon Adolf Justus werd vader David beschreven als ‘houthandelaar’. David kocht een huis en grond op Java, waar hij in een later stadium vier huizen heeft gebouwd.
David trouwde drie keer:

Eerst trouwde hij op 13 september 1902 met Julie Euphrasine Aldonse Boellaard van Tuyl (ze was van adel) op het eiland Mr. Cornelis in Indonesië. David en Julie kregen drie kinderen:
Henri Herman (Harry), geboren op 19 mei 1903
Helena Julie, geboren op Buitenzorg op 4 april 1906 (dit kind stierf in Batavia op 2 augustus 1906 en werd slechts 123 dagen oud).
Edmee, geboren in Batavia op 13 juni 1907. Edmee gebruikte haar moeders familienaam, mogelijk was zij niet een biologische dochter van David. David en Julie scheidden in 1910.

Davids tweede huwelijk vond plaats in Batavia op 3 juli 1910. Hij trouwde met een vrouw die Maserak heette. Hun dochter Lucy Henriëtte werd geboren in Sambas. Lucy trouwde op 18-jarige leeftijd in Bandoeng met Alfred Eugene d’Hollosy. Lucy had een broer, Alfred Eugene Vecht.

Davids derde huwelijk vond plaats in Zwolle op 17 juli 1916. Hij trouwde met Selina Vecht. David was toen 49 jaar en Selina (zijn nichtje, dochter van zijn broer Jacob) was 21. Selina Vecht werd geboren in Zwolle op 19 mei 1895. Zij was een zus van Charles en Rosa Vecht (Bendiks). Een apart familiedeel is gewijd aan de families Bendiks-Vecht en Vecht-Weyl.

Anneke Fontijn-Bendiks herinnert zich dat David en Selina voor hun huwelijk samen woonden op de zolder van het familiehuis aan de Rhijnvis Feithlaan 3 in Zwolle. Samenleven voor het huwelijk was in die tijd een erg modern en ongewone situatie. Gelukkig werden de vier kinderen van David en Selina zonder genetische problemen geboren:

Jacob Bernard (Jaap) Vecht werd geboren in Zwolle op 24 juni 1917
Charles Maurice Vecht werd geboren in Pontianak op 21 februari 1920
Adolf Justus (Dolf) Vecht werd geboren in Pontianak op 10 mei 1921
Helena Rosa (Lenie) werd geboren in Sambas op 22 november 1923.

Jacob Bernard (Jaap) (Zwolle, 24.6.1917 – Santa Clara, Californië, U.S.A., 7.12.2001) trouwde met Frieda Murphy. Ze kregen vier kinderen: Emma Seline, Grace, David L. en James (Jimmy) Vecht.

Uit het besnijdenisboek van Overijssel – besnijder Rubertus van Zuiden in zijn eigen handschrift Bron: Mirjam Kan

Charles Maurice (Pontiana, Indonesië, 21.2.1920 – Jeruzalem, 12.12.1989) trouwde met Mazal Ben-Chemo en drie dochters werden geboren: Shulamit Channa (getrouwd met Eitan Raziel), Aliza Bracha (getrouwd met Aharon Benishti) en Yehudith Bat-Zion (getrouwd met Micha Joshua).

Adolf Justus (Dolf) (Pontiana, 10.5.1921 – Den Haag, 16.8.1962) trouwde met Nel Abuys in 1948. Er werden twee zonen geboren: Justus Dave en Jos Michel. Justus trouwde met Elisabeth Sterker, ze hebben twee kinderen: Astrid en Dave. Jos trouwde met Petra Constance.

Helena Rosa (Lenie) werd geboren in Pontiana, op het Sambas Eiland op 22.11.1923. (Ze overleed in Regba, Israël op 4 februari 2004)

Lenie herinnert zich haar jeugd. Omdat haar vader relatief oud was (geboren in 1867) toen Lenie werd geboren (hij was toen 55), herinnert ze zich – als jongste kind van David en Selina – dat ze altijd stil moest zijn, vader had zijn rust nodig en was niet in staat om goed met vier jonge kinderen om te gaan. Selina beschermde haar echtgenoot en de kinderen werd niet toegestaan om spontaan en kind te zijn

Een foto van het Vecht-gezin, omstreeks 1940. Selina en David zitten in het midden, omringd door hun vier kinderen: Charles (links boven), Dolf (rechts zittend), Jacob (Jaap), staat aan de rechterkant en onder hem Lenie Vecht. Bron: Yael Koren-Röttgen

Lenie overleefde drie Japanse interneringskampen in Indonesië (het land was toen onder Nederlands bewind). De Japanse bezetter vervolgde geen joden, maar wel mensen van Nederlandse kom-af. Lenie leefde in deze kampen samen met haar moeder Selina. Ze vertelde dat ze voor elkaar zorgen, maar dat er geen (sterke) emotionele band tussen hen bestond.

Lenie herinnert zich hoe de gevangenen in een van de kampen niets te drinken kregen. De Japanners hadden een emmer onder een erg trage druppende kraan gezet. Nadat de emmer eindelijk vol water was, trapten de Japanners de emmer om. Lenie heeft geleden onder dit soort wreedheden.

Haar jeugdervaringen hebben hun invloed gehad op Lenie voor de rest van haar leven. Ze trouwde weliswaar en stichtte een gezin, maar ze heeft zich altijd als slachtoffer gevoeld, als iemand die geen controle over haar eigen leven had. Andere mensen en hun behoeftes leken altijd belangrijker dan de hare. Pas op latere leeftijd leerde Lenie om te gaan met haar levenservaringen en werd ze meer aanwezig en sterker.

Zowel David als Selina overleden in 1945. Lenie was toen bijna 22 jaar. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze had de wrede Jappen-kampen samen met haar moeder overleefd en nu stond ze alleen in de wereld.

Een neef van Lenie, Theo Vecht uit Zwolle (zoon van Jacob Vecht en Bertha Weyl) was getrouwd in 1946 en zijn vrouw Pauline was zwanger van hun eerstgeboren zoon Charles. Nadat Theo had gehoord dat Lenie weliswaar de oorlog had overleefd maar nu zonder ouders was, nodigden Theo en Pauline Lenie uit om een tijd bij hun te komen wonen, totdat ze zich beter voelde en besloten had wat ze met haar leven wilde doen. Lenie accepteerde deze uitnodiging, ze verliet Indonesië en ging wonen in de Van Nagellstraat 9 in Zwolle. Na ongeveer een half jaar begon Lenie zich niet meer op haar gemak te voelen bij hen en begreep dat ze  – alhoewel niemand zich ooit beklaagd had tegenover haar – een jong echtpaar met een kleine baby privacy moest geven.

Lenie vertrok in 1947 rechtstreeks vanaf het huis van Theo en Pauline Vecht in Zwolle naar Palestina. Daar ontmoette ze Ernst Röttgen, een oorlogsoverlevende uit Duitsland. Ernst was vanuit Duitsland naar Nederland gevlucht met zijn ouders en zusters. Na de oorlog nam hij deel aan een trainingsprogramma voor Israël pioniers in Loosdrecht (Joodse kinderen uit Oostenrijk en Duitsland, opgericht al in 1939). Ernst was ondergedoken in Nederland (uiteindelijk in de Tugelaweg 28 in Amsterdam), vluchtte naar België en arriveerde in Palestina nadat hij Spanje en Frankrijk doorkruist had.

Ernst Röttgen als jonge man na de oorlog

Ernst Röttgen was een telg uit een bekende familie in Bochum, Duitsland. Zijn ouders waren Emil Röttgen (Bochum-Linden, 7.12.1882 – Sobibor, 21.5.1943) en Erna Alexander (Bochum, 30.6.1887 – Sobibor, 21.5.1943). Emil had een jongere broer, Frank Röttgen (Bochum-Linden, 18.8.1890 – Brooklyn, U.S.A., 27.6.1973).

De ouders van Emil (de grootouders van Ernst) waren Markus Röttgen (Bochum, 25.10.1848 – 6.11.1924) en Emma Löwenberg (16.7.1847 – Bochum, 23.7.1906). Markus en Emma kregen zeven kinderen: Emil, Julius, Paula, Sali, Hermann, Josef en Frank (Fritz) Röttgen.

Bron:www.bochum.de

Een neef van Ernsts vader, Emil Röttgen, was Ernst Röttgen (Bochum-Wattenscheid, 16.6.1886 – Auschwitz, 8.5.1945). Mogelijk is Ernst jr. naar zijn oom vernoemd.

Oom Ernst Röttgen
Bron: My Heritage

Ernst was getrouwd met Rosa Rosenmund (28.2.1888 – 9.1.1978) en ze hadden twee zonen: Günther en Werner

Ze waren uit het door de Nazi’s bezette Duitsland naar Nederland gevlucht en woonden in de Azaleastraat 62 in Zwolle. In 1940 woonde Werner aan de Ossenmarkt 9. Ernst en zijn kinderen werden vermoord in de oorlog, enkel Rosa overleeft Theresienstadt. Na de oorlog nam Ernst Gerson uit Hattem Rosa in huis en zij leefde met hem en zijn gezin tot aan haar dood in 1978.

De joodse naam van Ernst jr. was Yig’al (‘hij zal verlossen’), zijn koosnaam was Golka. Ernst emigreerde naar Palestina in 1946, Lenie een jaar later. Zij ontmoetten elkaar in kibboets Gal’ed, waar beiden op hachshara (een voorbereidings-cursus ten aanzien van het leven in Palestina/Israël) waren. Ze trouwden op 15 november 1950 in kibboets Gevat.

Later gingen ze in Regba (een moshav tussen Acco en Naharia) wonen. Ze kregen drie kinderen: Hanna (naar haar tante vernoemd), Yael en Michael.

Lenie en Ernst namen vaak deel aan een groep van voormalige Indonesische inwoners die in Israël leeft: de Tempo Doeloe (‘de tijd van vroeger’). Lenie genoot van deze bijeenkomsten. De meeste mensen woonden in het noorden van Israël.

Click here to add your own text

Click here to add your own text

Click here to add your own text

Click here to add your own text

Click here to add your own text